2. Zdecydowanie powinienem przestać rozmawiać ze sobą.

Złote oczy Rena rozszerzyły się w szoku.

            Otrząśnij się Ren. Walczyłeś z najpotężniejszym szamanem wszechczasów, nic nie powinno cię już zaskoczyć, rzekł głos w jego głowie, zaskakująco podobny do Ena Tao. Wtedy zrobił to, co by zrobił, gdyby to był jego prawdziwy wujek.

Oh, zamknij się! pomyślał do „wuja” To nie ty masz przed sobą gadającego psa!

— Przepraszam, czy powiedziałem coś nie tak? — spytał pies. Hm… chyba miał na imię Rex.

Szaman krzyczał w myślach: No właśnie o to chodzi, że coś powiedziałeś!  W końcu otrząsnął się na tyle by odpowiedzieć.

— Mówisz. Jesteś psem. Psy nie mówią.

— Aaa… to. Zaraz ci wyjaśnię tylko usiądź, bo to może trochę potrwać. I zabierz tę broń z podłogi, bo jeszcze ktoś się przewróci. — poprosił owczarek

Granatowłosy wahał się między stanowiskiem między „Nikt nie rozkazuje wielkiemu Renowi Tao”, a „O rany, on jest gorszy niż moja matka.” W końcu wziął oręż i usiadł na tatami razem z Rexem.

— No, więc? — spytał ze zniecierpliwieniem.

Teraz, gdy był tak blisko niego mógł mu się bliżej przyjrzeć. W sumie, nic ciekawego. Owczarek jak owczarek, duży żółto-czarny pies z czerwoną obrożą. Na środku była metalowa zawieszka z napisem „Rex”. Wyglądała, jakby mogła się otwierać. Prawdopodobnie miał tam zdjęcie swojej rodziny.

Ren zastanawiał się, jakim cudem ten pies może mówić. Kontrola ducha? Złotooki skupił się próbując wyczuć foryoku. Nic. Magia? Jak absurdalnie to brzmi. Z drugiej strony, dla wielu ludzi duchy to bajka. Niee… Dalej. Może zwierzęta cały czas mogą mówić, tylko nie chcą tego pokazywać? Albo, co gorsza, kisił się tutaj tak długo, że nie zauważył, że potrafią? Pomyślał o małej wiewiórce rozjechanej na asfalcie w Tokio. Sorry… Chwila, o czym ja myślę? Normalnie jakbym zgodził się pożyczyć mój mózg Choco. Albo jakbym ja wziął jego mózg. Na jedno wychodzi.

— Dobrze. Powiem ci, ale masz przysiąc, ze nikomu tego nie zdradzisz. — odparł Rex uroczystym tonem.

— Na co? Na rodzinę? — Cóż, to jeszcze jakoś by przeżył. A dokładniej mógłby tę przysięgę złamać.

— Nie. Na honor. — Złapał go. Nigdy, przenigdy nie uda mu się tego powiedzieć. Honor był dla niego wszystkim. To i przyjaciele. Zaczynał robić się naprawdę sentymentalny.

— Dobrze. Ja, Ren z rodu Tao, przysięgam na mój honor, że nie powiem twego sekretu nikomu, dopóki mnie nie zwolnisz z przysięgi. — rzekł oficjalnym tonem Chińczyk, a potem spojrzał na Rexa wyczekująco.

Owczarek niemiecki przez chwilę odwzajemniał to, wpatrując się w niego, swoimi, wielkimi czarnymi oczyma.

— Cóż, na początek, nie jestem do końca zwykłym psem. Urodziłem się w 493 roku — Pies wyczuł na sobie wzrok szamana, następnie dodał — przed naszą erą — Teraz kocie oczy zwężyły się lekko ­— Nie miałem łatwego życia. Mieszkałem w okolicach Aten, a trzy lata przed moim istnieniem odbyła się bitwa pod Maratonem, rozpoczynając wojnę pomiędzy Helladą, a Persją. W 480 roku przed naszą erą, gdy w waszych latach miałem 7 lat, czyli, licząc psimi latami, byłem dorosłym psem, nastąpiła bitwa pod Termopilami, przy okazji której dokonałem żywota. Biedny Leonidas, przysłużył się całej krainie, zostając. Nie ukrywam, że ciągle mam do niego szacunek, mimo iż był Spartiatą. — Rex widząc zniecierpliwienie na twarzy Rena, powiedział — Dobrze, dobrze, pospieszę się. W każdym razie, gdy umierałem, prosiłem Artemidę i Zeusa, by mnie oszczędzili i nie wysyłali do Podziemnego Świata Hadesa. Na szczęście. Ocalili mnie i wysłali do Świata Dobrych Duchów. Tam okazało się, że nie jestem zwykłym duchem — pies teatralnie zawiesił głos, a Tao mgliście przypomniał sobie, że przecież z Grecji wywodzi się teatr — Jestem kitsune.

Ren naprawdę powinien się przyzwyczaić. W ciągu ostatnich 15 minut rozmawiał z gadającym psem ze starożytnej Grecji. A mimo to ciągle walczył z odruchem opadnięcia szczęki.

— Japoński, lisi demon, kitsune? — zapytał, niedowierzając.

Wzrok zwierzęcia złagodniał trochę.

— Tak, jednak japońska ludność przeinaczyła nas trochę. Tak naprawdę, jesteśmy po prostu duchami zwierząt, które mogą się reinkarnować, pamiętając swoje poprzednie życie. Lisy zawsze to potrafią, natomiast wilki, psy i podobne budową do lisa zwierzęta raz mają szczęście, raz nie. Ale jakoś żaden z nich jeszcze nie wpadł na pomysł, żeby poprosić Artemidę — kitsune prychnął.

Chłopak zamyślił się. Musiał to wszystko przetrawić. Właśnie poznał jeden z największych sekretów Japonii. To po pierwsze. Po drugie, pomyślał, po co on tu przyszedł? Mógł po prostu odejść, a ja, gdybym miał szczęście, mógłbym uznać go za halucynację. Więc, czemu? Po chwili odezwał się.

— Dlaczego Artemidę? To znaczy, byłeś już w zaświatach. Nie zauważyłeś, że Grecy się mylili w kwestii bogów? — Powinien powiedzieć to taktownie. Ale oczywiście Ren Tao postępuje tylko według własnych zasad.

Rex się nie poruszył. Ani na milimetr. Po prostu tam był. I samo to sprawiło, że złotooki czuł, jak zwierzę przeszywa jego duszę. Dokładnie duszę. A on, jako szaman, mógł to śmiało potwierdzić.

— A kto powiedział, młodzieńcze, że oba te światy się wykluczają?

 Na to, granatowłosy nie znalazł odpowiedzi.

Przez chwilę w cisze patrzyli, Ren na guan-dao, owczarek na okno. Milczenie dłużyło się i zaczynało coraz bardziej denerwować Chińczyka. W końcu, nie wytrzymał.

— Dlaczego tu jesteś?

Pies westchnął, co było strasznie dziwne. Szaman nigdy nie widział wzdychającego zwierzęcia i miał wrażenie, że tym razem, wyprzedził ludzi żyjących na zewnątrz twierdzy Tao.

— Mój stary przyjaciel, który wprowadzał mnie w bycie kitsune, poprosił mnie o przysługę. Mam chronić ciebie i twoich przyjaciół oraz wiele innych rzeczy. Jednak, by się nie zdradzić potrzebowałem sojusznika, który w razie czego będzie mnie krył. Pomyślałem, że tym jesteś najinteligentniejszy i najprędzej mi zaufasz.

Ren nie mógł się powstrzymać przed myślą Szukasz kogoś, kto ci najprędzej zaufa? Pomyliłeś domy, Yoh mieszka w Tokio.  Jednak Rex kontynuował.

— Mój przyjaciel powiedział, że wielkie zło się zbliża i że sami nie dacie sobie rady.

Teraz, to było straszne. Wielkie zło się zbliża? Dopiero teraz? Ledwie pokonaliśmy Hao, przy czym Yoh prawie zginął. Zużył foryoku WSZYSTKICH szamanów, a ten tu mi mówi, że to było jak zabranie dziecku lizaka, w porównaniu do tego, co będzie?

Ren próbował zebrać myśli.

— A kim jest twój przyjaciel?

— Jest na to za wcześnie, młody szamanie. Ale kiedy przyjdzie czas, powiem ci.

~~I~~

Hejka! Sorka, że tak długo,ale ciągle nie mam neta i nie mam jak wstawiać.